Sidekicks

Al vanaf het eerste moment dat de zeurpiet bijna dagelijks bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel werd gevraagd in inmiddels ter ziele gegane televisieprogramma De Wereld Draait Door, om aldaar als sidekick zijn kundige mening te geven over komkommers en bakstenen en nog veel meer waar hij blijkbaar verstand van had, was de man een terugkerende ergernis voor me. Tot ik het knopje off op de afstandsbediening vond.

Gisteren vond ik het off knopje net te laat. Of eigenlijk veel te laat. EenVandaag-presentatrice Roos Moggré was gast bij de talkshow Khalid & Sophie. Gedeeltelijk als sidekick, maar eerst zou ze praten over de oorzaken van burn-outs, vanwege weer een andere presentatrice die die dag onverwacht had aangegeven even te gaan stoppen met haar werk, om zo te voorkomen dat zij, Marieke Elsinga, over haar ging het, burn-out zou geraken. Er zaten dus twee presentatrices, de talkshow host Sophie en collega Roos, over een andere presentatrice te praten. Volg je het nog? Ik had op dat moment wijzer moeten zijn en de afstandsbediening moeten grijpen, maar aan het einde van het programma zou er een item over Paul McCartney komen in verband met zijn tachtigste verjaardag.
Niet dat ik een grote fan van de man ben – ik behoor meer tot de rebellen – maar ik liet vroeg in mijn leven al wel een traan toen John Lennon werd doodgeschoten. Ik bleef dus voor de buis hangen, want het zou wél even gaan over een van de mastodonten in de muziekwereld. In zijn genre net zo belangrijk als Bach of Beethoven. De televisie bleef dus aan, in afwachting van de gasten die met verstand over hun onderwerp zouden spreken. Eindelijk schoven Dominic Seldis en Yorick van Norden aan, en ze kweten zich met verve van hun taak. Met passie vertelden ze over het iconische nummer Yesterday, dat naar ik begreep eigenlijk gaat over een roerei. De bezieling van de heren was verrukkelijk, en heel andere koek dan de presentatrices die eerder vrijblijvend over een paar mogelijke oorzaken van een burn-out zaten te babbelen. ‘Het is ouwe lullen muziek’, verkondigde Roos de sidekick plotseling. Mijn mond werd droog, een stomp in mijn maag. Blasfemie, of zelfs erger dan een cartoon van Kurt Østergaard. Ouwe lullen muziek. Roos is van 1981, maar weet ze dan helemaal niets? Dat de muziek die ze hoorde wortels heeft die rechtstreeks zijn terug te voeren zijn naar The Beatles, en dat beat, beat heet vanwége The Beatles? Ook haar gebrek aan omgevingssensitiviteit raakte mij. De twee heren die met zoveel liefde over Paul McCartney spraken, moesten onder het toeziend oog van die Roos ook nog Yesterday spelen. Roos … dan maar liever die zeurpiet. Dat was in ieder geval een vakman. Wanneer hij iets lomps zei, ontbloot van kennis en zonder eerst na te denken, wist hij er in ieder geval zoals een goede sidekick betaamt, overheen te kletsen. Ook mateloos-waar-is-de-afstandsbediening-irritant, maar eerlijk is eerlijk, heel ook soms ook heel grappig.