Excuus voor de Vikingen
Vanaf het jaar 834 tot aan 863 werd Dorestad, in die tijd een belangrijke interregionale handelsplaats, bijna jaarlijks geteisterd door de aanvallen van mijn voorouders; de Vikingen. Er zijn zelfs historici die beweren dat de ondergang van de prachtige stad, gelegen aan een splitsing van de rivier de Rijn en de Lek, ten onder ging vanwege deze veelvuldige plunderingen, verkrachtingen en moorden. Na zorgvuldige bestudering van de geschiedenis ben ik tot de slotsom gekomen dat de tijd rijp is voor het aanbieden van excuses voor de waandaden die mijn voorvaderen hebben gepleegd.
Let op! Deze excuses mogen niet worden opgevat als het aanvaarden van enige vorm van financiële aansprakelijkheid. Het zijn oprecht gemeende excuses, maar van enige schadevergoeding voor het leed dat de Vikingen destijds veroorzaakten, kan natuurlijk geen sprake zijn. Het is dan ook niet de bedoeling dat de buit van de plunderingen wordt verdisconteerd in harde euro’s, met als gevolg dat er terugbetaald of teruggegeven moet worden wat er destijds meegenomen werd naar Ribe, in Denemarken. Dat zou te ver reiken. Maar de excuses zijn zoals gezegd, welgemeend. In dat kader hoop ik dat ze zullen leiden tot een emotionele genoegdoening voor de nazaten van Dorestad, want daar zijn ze voor bedoeld: om ons te verbinden. Er zal op de dag van de officiële spijtbetuiging echter wel – voorzorg! – een crowdfundingproject worden opgestart, met als doel de eventuele neveneffecten van het doen van excuses op te kunnen vangen. Wat zou het mooi zijn als ook de nazaten van Dorestad het project financieel ondersteunen.
Over het uitspreken van de officiële spijtbetuiging staat vast dat die op het plaats delict zelf wordt uitgesproken. De datum staat nog niet helemaal vast, mijn vakantieplannen zijn nog niet rond en het moet agenda-technisch immers wel allemaal passen. Ook speel ik met de gedachte mijn echtgenote, Nederlandse van geboorte, de spijtbetuiging te laten uitspreken. Zij is immers meer verbonden met de nazaten dan ik, als Deen. Voor wat betreft dit soort zaken – de datum en wie zal gaan spreken – sta ik open voor overleg met de nazaten van Dorestad, of met hun belangenorganisaties. Ik nodig de vertegenwoordigers daarvan graag uit om even langs te komen in mijn Deense vakantiehuis, voor een overlegje. Ik verblijf daar nu, en naar verwachting blijf ik hier nog wel een tijdje, en het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik helemaal naar Nederland moet komen om de wensen en voorwaarden van mij volstrekt onbekende mensen aan te horen. Als deze luiden onverhoopt niet van plan zijn af te reizen, dan stuur ik een afgevaardigde naar voormalig Dorestad, een vriend van mij heeft aangegeven wel bereid te zijn om even te komen luisteren. Maar voor alle duidelijkheid, het zijn míjn excuses, ik bepaal het hoe en het wat, alsmede de omvang ervan. Overigens: van het voldoen aan de extreme eisen rond de excuses die reeds gelekt zijn door sommige partijen en waar al volop over wordt gesmoesd in de wandelgangen, zal uiteraard geen sprake kunnen zijn.
Zo wordt er door mij principieel niet onderhandeld over zaken als het verbieden van televisieseries, films en boeken waarin Vikingen worden verheerlijkt. Het is immers traditie Vikingen te verheerlijken, denk maar eens aan Wickie de Viking, het hoofdpersonage in tekenfilmserie gemaakt naar aanleiding van de zeven boeken die Runer Jonsson over het jongetje schreef. Was dat niet ieders held? Veel mensen vonden het als kind een feest deze leuke verhalen te lezen. Dat nazaten van Dorestad zich eventueel gekwetst voelen door de teksten, moet in alle redelijkheid wijken voor de mogelijkheid de volgende generaties kinderen ook te laten genieten van het leuke Vikingjongetje of de andere boeken of films over plunderende, verkrachtende en moordende Vikingen. Excuses prima, maar de cultuur moet blijven!
Nogmaals, sorry hoor!
