Skip to content

Een triatlonkaravaan lijkt op een tijdelijke sekte. Een rode loper markeert de laatste meters van de 226 kilometer van de pelgrimage. De volgelingen zijn te herkennen aan hun gesjouw met kleding en fietskoffers en hun diep verankerde verbondenheid, ondanks dat ze elkaars taal niet spreken.

Sinds mijn huisarts in 2017 zei dat ik burn-out verschijnselen had, ging ik iedere twee weken naar een therapeut. Ik bleef wel werken, zelfs in een nog moordender tempo dan voorheen. De verschijnselen werden erger. Ik was bezig mezelf in de vernieling te werken. Voor anderen.

Het moment waarop ik me realiseerde dat mijn triatlontrainingen een manier waren om af te rekenen met mijn advocatenleven kan ik me niet meer herinneren. Ik begon eraan zonder een diepere gedachte, en het ontwikkelde zich tot ik de gouden kooi waarin ik zat, achter me kon laten.

Al voor de eerste hardlooprage begon, liep ik hard. Hardloopschoenen waren er nog niet, in ieder geval niet in het stadje in Denemarken waar ik opgroeide. Fredericia ademde handbal. Ik liep dus hard op handbalschoenen.

Back To Top